Judas Priest - Rocka Rolla (1974)

Judas Priest klinkt op hun debuut bij lange na niet als de felle metalmachine die het fundament voor een heel genre zal storten. Blijkbaar hadden de Britten wat opstartproblemen. Nog zonder de LP te draaien, valt de onwennigheid op. De band draagt hippie-kleding en zelfs over de naam van de zanger bestaat twijfel: Rob Halford (nog met lang haar) heet Bob Halford. 

Hell Bent for Leather
Een wat moeizame start dus, dat Rocka Rolla en daarmee een teleurstelling voor metalliefhebbers die dit album aanschaffen voor de snelle gitaarriffs en de hoge uithalen van Rob, danwel Bob. Kortom: voor de kenmerken van latere Priest-nummers als Hell Bent for Leather, The Ripper en natuurlijk Breaking the Law, dat bijna de status van een volkslied geniet. 

Halford houdt zich in
Toch is Rocka Rolla geen totale misser. Luister onbevangen, zonder te hopen op Heavy Metal, naar het debuut van Judas Priest en je hoort een prima rockplaat die ergens tussen de blues en hardrock vaste vorm vindt. Halford houdt zich nog duidelijk in, maar in sommige uithalen klinkt zijn potentie. Als een voorproef van dat wat zou komen.

Doomy 
Het geheel is redelijk terughoudend geproduceerd en dit zorgt voor een toegankelijk en open rockgeluid. Wat lucht tussen de akkoorden en nog niet zo overstuurt en afgeknepen, zoals later het geval zal zijn. Het geluid en de terughoudendheid resulteert soms (onbedoeld?) in verrassend doomy passages. In Winter (onderdeel van het wel erg lange Winter, Deep Freeze, Winter Retreat, Cheater) sleept de Priest zich voort en krijgen lome momenten bijval van slepende harmonieën. Dit waarschijnlijk tot goedkeuring van producer Rodger Bain, die eerder samenwerkte met Black Sabbath. De onnodige feedback-sessie en polonaise-loopjes die hierop volgen zijn helaas tekenend voor de toch vele loze pogingen die de band op hun debuut doet. Het ene moment catchy, dan weer bluesy en zelfs progressief; het komt allemaal een keer voorbij, maar wel zeer willekeurig. 

Valse start
Geen metalfan zal Rocka Rolla noemen als zijn of haar favoriete harde plaat. Ik ben echter blij dat ik een exemplaar bezit, al was het maar als eerbetoon aan de band en omdat ik het wonderlijk vind hoe anders Judas Priest in de echte begindagen klonk. Een valse start eigenlijk, die de band twee jaar later gelukkig wist goed te maken. Opvolger Sad Wings of Destiny heeft het drama, volume en tempo waarop Judas Priest decennia lang heeft kunnen voortborduren en is daarmee eigenlijk hun echte debuut. *** 

[René]

Judas Priest - Winter,Deep Freeze, Winter Retreat, Cheater