Vastberaden
Ik herinner me hoe mijn hoop op mooie souvenirs nogal contrasteerde met het summiere aanbod in de winkel. Vastberaden om toch met muziek thuis te komen, ging ik dingen zien die er niet waren. Hoe fantastisch Rui Veloso wel niet was, bijvoorbeeld.
Nei Young en Leonard Cohen
Niet dat ik enig idee had, over deze Portugese artiest. Des te meer ruimte voor mijn fantasie. Want die hoes zag er toch best veelbelovend uit? Een verroeste wagen, korrelig zwart-wit. Dat doet denken aan Neil Young. Met een beetje wilskracht is het de Portugese versie van After the Gold Rush. En de binnenhoes, met wederom zwart-wit foto’s en letters van een typemachine. Precies de sfeer van Leonard Cohen’s Songs from a Room. En dat is toch geen plaat om je voor te schamen. Dus wat stond ik hier nog te twijfelen? Afgeprijsd nu slechts drie pond, voor dit onontdekte Portugese kind van Neil Young en Leonard Cohen. Geen geld. Wat had ik het toch goed bekeken.
Eenmaal thuis zijn de wanen gaan liggen en daarmee de vastberadenheid waarmee ik de plaat kocht. Onder de naald lacht Rui me keihard in mijn gezicht uit. Niks Neil Young. Springerige baslijntjes, lome gitaren en Portugese lappen tekst kan ik krijgen. Het zweeft ergens tussen blues, funk en pop. Leonard Cohen? De paar nummers met gevoel, klinken weeïg en flauw. Twee kanten lang slaat Rui me om de oren met muziek waar ik weinig mee kan.
Desillusie
Portugees ligt toch wat zwaarder op de maag, dan ik had gedacht. Het helpt in elk geval niet om meegevoerd te worden door de muziek. Met moeite hoor ik de kwaliteiten in de wat kalmere nummers zoals het Afurada, maar deze momenten staan ingeklemd tussen uptempo middelmatigheid. En is het een Portugees gebruik om nummers af te ronden met een fade-out? Als straf nog een manische mondharmonica, het slot van een desillusie en dan is het weer stil. Misschien wel het ergste: ik ben niet eens verrast. Het ergste: in een volgende situatie zoals die in Londen, gaat het precies zo. ** René
Portugees ligt toch wat zwaarder op de maag, dan ik had gedacht. Het helpt in elk geval niet om meegevoerd te worden door de muziek. Met moeite hoor ik de kwaliteiten in de wat kalmere nummers zoals het Afurada, maar deze momenten staan ingeklemd tussen uptempo middelmatigheid. En is het een Portugees gebruik om nummers af te ronden met een fade-out? Als straf nog een manische mondharmonica, het slot van een desillusie en dan is het weer stil. Misschien wel het ergste: ik ben niet eens verrast. Het ergste: in een volgende situatie zoals die in Londen, gaat het precies zo. ** René
Rui Veloso - Afurada:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten